Het verhaal van Joost (21)

The World’s Most Dangerous Road. Ik heb er op de BBC weleens een programma over gezien; twee vrachtwagens die elkaar tegenkomen op een smal bergpad en dan beiden geen kant meer op kunnen. Maar dat herinner ik me pas weer als ik in het vliegtuig naar Buenos Aires zit en met Lucia aan de praat raak.

Lucia is – net als ik – een backpacker. Zij vertelt me dat je als backpacker zeker de 64 kilometerlange afdaling Death Road in La Paz, Bolivia, moet rijden. Het is een must voor iedere thrillseeker.

El Camino de la Muerte is een toeristische attractie waarbij mensen om het leven kunnen komen, waar het pad meestal niet breder dan 3,2 meter is en waar zeer diepe afgronden van ten minste 600 meter zijn. De weg is enkelbaans en een vangrail ontbreekt. Het is levensgevaarlijk. Alleen al bij de gedachte dat ik daar op een mountainbike naar beneden kan gaan fietsen, stroomt de adrenaline sneller door mijn bloed. Het klinkt allemaal net iets riskanter dan verstandig is om te doen.

Bang om nieuwe dingen te proberen, ben ik niet. Als ik later doodga, wil ik alles uit het leven hebben gehaald. Ik wil avontuur. Nou, dat krijg ik. Aangekomen in La Paz, raadt de eigenaar van het hostel ons aan om ‘slim gevaarlijk te doen’ en een van de duurdere touroperators te kiezen. Zij bieden goede fietsen met werkende remmen en Engelssprekende instructeurs.

De groep van tien mountainbikers wordt begeleid door twee tourguides. De regels zijn simpel: ‘Don’t be an idiot! Probeer nooit om de voorste begeleider in te halen en luister altijd naar wat wij je opdragen. Rijd links en kondig het aan als je iemand in gaat halen. Have fun today!’

Het eerste stuk vind ik best spannend. Terwijl het grootste deel van de groep chill naar beneden fietst, moet ik van mezelf al vlug harder en harder. Ik houd de voorste tourguide goed in het oog. Hij gaat erg snel, gelukkig lukt het mij om zijn spoor te volgen. Zo weet ik waar de hobbels zijn, aan welke kant ik door de bocht moet en wanneer ik af moet remmen.

Halverwege de dag kom ik bij een bocht waar het bijna mis gaat. Ik begin te laat met remmen en slip behoorlijk weg. Even lijk ik de controle over mijn fiets te verliezen. De adrenaline giert door mijn lijf. Ik ben niet bang en vertrouw erop dat ik de controle op tijd terug zal krijgen. En dat gebeurt dan ook. Toch doe ik het hierna een minuutje wat rustiger aan. Maar wat een enorme kick!

Ja, het is natuurlijk ook machogedrag. Ik krijg erkenning van de gids als ik met een topsnelheid naar beneden ga en complimenten van de groep die onder de indruk is van mijn tempo en lef. Deze bevestiging is niet noodzakelijk, hoewel wel heel fijn.

Langs het traject staan vele kruizen. Ik merk ze op maar sta er niet echt bij stil, ik ken het gevaar van de route door de verhalen en leg mijn focus daarom voor honderd procent op de weg. Vlak voordat we aan het laatste stuk van de afdaling beginnen, krijgt de tourguide een bericht op zijn portofoon waar hij behoorlijk door van slag raakt. Er is in een groep achter ons een jongen het ravijn ingereden. Dit heftige bericht zet mij weer even met beide benen op de grond. Het resterende pad fiets ik met meer beleid en minder spanning.

In de avond vier ik uitgebreid feest met de andere mountainbikers. We horen dat de in het ravijn gestorte jongen met slechts enkele schrammen is teruggevonden. Wat een ongelooflijk geluk. En terwijl ik mij realiseer dat hij de dood echt in de ogen heeft gekeken, ben ik blij dat ik het er met een enkele blaar op mijn handen, levend vanaf heb gebracht.
Living on the edge. Ik hou ervan.

© 2014. Jacqueline van Zwieteren.