Het is zondagochtend. Ik heb mijn lenzen nog niet in, als ik zie dat er iets wits onder de slaapkamerdeur door is geschoven. Ik pak het op, het is een mooi rond geknipt briefje. Ik kan geen woorden onderscheiden maar met mijn ijlings gepakte bril komen de letters haarscherp naar voren. Ik lees hardop voor.

Sinterklaas en de Kerstman
Mijn wenzsen
GTA V voor de PS4
Battlefield hardline voor de PS4
PS4 Plus voor 12 maanden
Assassins Creed Unity voor de PS4
Harde schijf
Groetjes, ´naam van een van de jongens´

´Hij heeft even gemist dat we dit jaar geen cadeaus met Sinterklaas en kerst doen,´ zeg ik tegen mijn man.
´Welnee, dit is gewoon slim,´ vindt hij, ´hij speelt eenvoudigweg in op jouw wispelturigheid.´
´Mijn wispelturigheid?´ ik trek een gezicht.
‘Ja, ze weten echt wel dat je uiteindelijk toch iets onder de boom legt,’ verklaart hij.
‘Maar hoor je wel wat hij vraagt? Dit zijn geen kleinigheidjes!’
‘Ze hebben ook niets aan kleinigheidjes, beter één ding waar ze iets aan hebben, dan tien dingen waar ze nooit iets mee doen.’
‘Pff. Mannen. Lekker praktisch. Gezellig ook.’ Sputter ik tegen.

En ik denk aan alle kleinigheidjes die ik ooit voor ze kocht; kleurboeken, knuffels, stiften, bestuurbare auto’s, zwaarden, chocoladesigaretten, verkleedpakken, klei, Fisher-Pricepiraten, puzzels, voetballen, knikkers, prikblokken, Playmobilepoppetjes, walkietalkies, strijkkralen, plastic diertjes, vingerverf, chocolademunten, Actionmannen, moppenboekjes en ga zo maar door.

Vroeger. Wekenlang ben ik bezig. Ik ren van Bart Smit naar Intertoys via de Hema en het Kruidvat. Ik sta urenlang met het zweet op mijn rug in meterslange rijen te wachten om vervolgens veel te veel geld af te rekenen. Hierna pak ik thuis alles in – de kassière heeft het al zo druk – en kom steevast een stukje pakpapier tekort. Hup, terug naar de winkels om behalve pakpapier toch ook maar die cd, dvd, Legoboot, Game Boy Color, hockeystick en Nerfblaster te kopen. De grens van aardigheidjes dan al ruim passerend. Aansluitend pak ik de laatste cadeautjes in en constateer tot mijn spijt dat ik per kind qua prijs en aantal pakjes niet op een lijn lig. En dan kan bovengenoemde cyclus – kleinigheden, te weinig pakpapier, grensoverschrijdend uitgeven – opnieuw beginnen. Tot slot, koop ik op de valreep nog chocoladeletters. Tussen het allegaartje van overgebleven 5-december-artikelen vind ik natuurlijk geen passende letters meer en ik besluit dat we vanavond allemaal voor een keer Sint of Piet heten.

Als ’s avonds na het luide zingen er hard wordt aangebeld en 3 jutezakken binnen een half uur worden leeggeplunderd, kijken mijn man en ik verwonderd en financieel uitgekleed naar de triomfantelijke gezichtjes; die buit is binnen.

Het vroeger van mijn kinderen. Het briefje stop ik voorlopig in mijn nachtkastje. En ik? Ik droom nog even weg.