Bij de geboorte van onze tweede zoon viel het nog mee. Na de komst van ons derde kind, een jongetje, konden veel mensen zich toch echt niet meer inhouden. Meelijwekkende blikken vielen mij ten deel. Al drie pogingen en nog steeds geen meisje om mee te tutten en te statten. Vrolijke opmerkingen aan mijn kraambed; ‘Een dochter heb je voor altijd, een zoon raak je kwijt’ en ‘dat heb je niet goed gedaan’. Op de vierde kraamdag, de dag waarop je je labiel voelt, je last hebt van stuwing en visite die te lang blijft zitten, huilde ik tranen met tuiten en vroeg ik mijn man snikkend wat ik dan toch fout had gedaan.
Als een prachtig, onverwacht cadeautje kwam veertien maanden nadien zoon nummer vier. ‘Ach nee hè, niet nog één!’. Ik besloot de strijd niet meer aan te gaan. Nee, dit keer liet ik mijn geluk niet overschaduwen door de ongezouten meningen van anderen.
Zoon nummer vier groeit op als een klein machomannetje. Voorbeelden te over van zijn drie oudere broers, slijt hij observerend en bovenal imiterend zijn dagen.
Een stereotype jongen? Ach, hij klimt in de hoogste bomen en bouwt hutten. Hij meet dagelijks zijn fysieke krachten. Opdrukken en handje drukken; er komt een dag dat hij zal winnen! Een voetballer in hart en nieren. En hij heeft tot zijn grote vreugde als enige in het gezin al maanden verkering.
Echter, als hij boos is, rent hij stampvoetend en luid schreeuwend de trap op om de hele buurt te laten weten wat voor vreselijk leven hij heeft. Angstaanjagend brutaal gedrag onder een kop vol weerbarstige krullen. Hij gooit zijn kamerdeur zo hard dicht dat het granol van de muren springt.
Hij roddelt met zijn beste vriend over klasgenoten. En hij gaat huppelend mee naar Ikea voor leuke kussentjes op zijn bed, maar niet voordat zijn haar perfect gestileerd is.
Vorige week stond hij zuchtend en steunend voor zijn kledingkast. Ik zag nog net hoe hij zijn armen ten hemel hief en een luide en duidelijke noodkreet liet horen:
‘OH-MY-GOD!! — IK-HEB-OOK-HE-LE-MAAL-NIKS-OM-AAN-TE-TREKKEN!’
