‘Mam? Weet je wat er vanda…’ ‘Wacht even, hou je verhaal vast, ik moet heel nodig!’ Ik zet mijn koffie op tafel, ren naar de gang en schiet de trap op naar boven.

Boven aangekomen hoor ik de ‘ik-ben-klaar-piep’ van de wasmachine. Eerst snel de droger legen. Hup, droge was eruit, natte was erin. Ik pak de mand met schone was en kieper hem leeg op mijn bed. Het bed dat ik vanmorgen heb afgehaald en nog moet opmaken. Nu doen? Of straks?

Mijn oog valt op een gifgroene Post-It op de kast. Schoolreis betalen!!! De drie uitroeptekens wijzen mij op de ernst van de zaak. Het briefje hangt er al een week. Ik ga het nu gelijk doen, want nu zie ik het. Ik strijk neer achter mijn bureau en leg mijn handen op het toetsenbord. Hoeveel moet ik eigenlijk betalen? Waar is die brief van school?

Ik sta weer op. Voel de kou in het trappenhuis en bedenk dat er op verdieping twee nog wat ramen open moeten staan. Even sluiten. Mijn oudste zoon is vandaag laat vertrokken en ik zie al op de overloop dat hij weer alle lichten in zijn kamer heeft aangelaten. Ik doe ze uit en vraag me voor de zoveelste keer af of ik daar een gepaste disciplinaire straf voor kan geven. Geen autosleutels meer uitlenen? Zijn was niet meer draaien? Ik weet het; de lampen uit de kappen draaien! Ja, dat ga ik doen! Ik voel me kinderachtig tevreden bij deze waanzinnig goed bedachte oplossing voor het energievretende probleem dat ‘kinderen’ heet. Op mijn tocht naar beneden neem ik nog wat bekers, bakjes en een prullenbak, waarin maar liefst drie – in verregaande staat van ontbinding – bananenschillen, mee.

Ik voel mijn mobiel trillen. Whatsappje van een vriendin. Of ik snowboots maat 39 heb. ‘Ja, die heb ik, breng ze straks langs.’ App ik terug. Laat ik ze dan ook maar gelijk pakken. Ik ren terug naar boven. Om bij de doos met snowboots te komen, moet ik eerst het opberghok half leeghalen. Ik zet de stofzuiger, huishoudtrap, oude lampenkappen en tassen met God-weet-wat in de kamer van mijn jongste kind. Hebbes. Ik loop triomfantelijk met de snowboots naar beneden.

Koude koffie, geur van rottend fruit, hangend kind op de bank. ‘Mam, heb je nu eindelijk tijd? Wat zat je trouwens lang op de wc!’ Zonder op mijn reactie te wachten: ‘Die vrouw van aardrijkskunde, je weet wel die oude, die was vergeten dat ze ons een extra les moest geven.’ Die oude vrouw is eind dertig. ‘Vergeten? Echt waar? Dom zeg!’ zeg ik schamper lachend.

Maar de aardrijkskundemevrouw is nog niet half zo dom als ik. Het is middernacht. Veel te moe struikel ik over de snowboots in de hal. Al slalommend tussen de lampenkappen door bereik ik mijn jongste zoon voor een nachtkus. Ik constateer dat de droger niet is aangezet en zie een gifgroene Post-It op mijn opengeklapte laptop. Ik laat me gefrustreerd achterover vallen op bed. Op een grote berg wasgoed. Waaronder mijn onopgemaakte bed. Bah!