Moeders met zonen? Die worden op handen gedragen.

Vrijdagochtend.
Zoon 4, zuchtend: ‘Mam, wij doen niet aan Moederdag, toch? Ik bedoel, moet ik iets kopen? Of is ontbijt op bed ook goed?’ Het regent hard buiten en ik zeg: ‘Heerlijk, een ontbijtje op bed!’

Zaterdagmiddag, vier uur.
Zoon 2 rent in paniek de woonkamer binnen en vraagt aan zijn broertjes: ‘Gaan jullie mee naar het winkelcentrum? Even snel? Voordat de winkels dichtgaan?’
Zoon 3: ‘Kan niet, heb een wedstrijd.’
Zoon 4: ‘Hoeft niet, ze doet niet aan Moederdag.’
Zoon 2, nu tegen mij: ‘Echt? Wil je een cadeau – ik had eigenlijk al iets – of zal ik de hele dag klusjes voor je doen?’ Ik kijk naar zijn slaperige hoofd en besluit: ‘Fijn, als je de hele dag klusjes doet!’

Zaterdagavond aan tafel.
Zoon 1, uit het niets: ‘Oh! F*ck! Oh, nee! Nee!’ Ik kijk hem aan en zeg: ‘Je kunt ook klusjes doen.’

Zondagochtend.
Ik lig al twee uur in bed te lezen. Ik mag niet opstaan. Wat kunnen drie kinderen een hoop kabaal maken in de keuken. Zoon 4 komt stampvoetend naar boven: ‘Ik kan dat toch nog niet!’ Zoon 3 erachteraan: ‘Wij doen niks goed. Dan doet hij het zelf maar.’ Met een verwijzing naar zoon 2. Vader sust de boel en ik krijg met enige vertraging een heerlijk ontbijtje op bed: een beschuitje met jam, geprakte banaan met suiker én een cappuccino zonder schuim (Aha! Dát kon hij nog niet). Mmm… Pais en vree op de rand van mijn bed. ´Wie laat de hond zo uit?’ Vraag ik. Oei. Dat levert weer zoveel discussie op dat ik een half uur later zelf buiten loop. Frisse lucht!

We zitten aan tafel voor de lunch. Zoon 1 mokt – vooral tegen mij – dat niemand hem wakker heeft gemaakt om het ontbijtje op bed voor te bereiden. ‘Alsof je was opgestaan!’ Krijgt hij van zijn broertjes teruggekaatst. Ik eet een warm broodje geitenkaas. Zoon 2 kokhalst theatraal. Zoon 4 knijpt zijn neus dicht en draait zijn rug naar mij: ‘Hoe kán ze dat eten?’

Zondagmiddag.
Ik ga naar mijn moeder, helemaal alleen. Heerlijk. Ik doe mijn verhaal en al wat mijn ouders doen, is hard lachen. Een ander familielid merkt op: ‘Kinderen zijn je spiegel.’ Ik voel mij begrepen.

Weer thuis speel ik Kolonisten van Catan met zonen 3 en 4. Ze sparen mij met De Struikrover, het is tenslotte Moederdag en bovendien is het minder belastend dan klusjes doen. Ondertussen bereidt zoon 1 een vismaaltijd. Mmm… super! Hierna maakt mijn man mijn (en toevallig ook zijn) favoriete nagerecht: Kaiserschmarrn. Lekker!

Zondagavond.
Voor het slapen gaan, leg ik bij zoon 2 een stapel schone was op zijn kamer. Ik zie een doos Celebrations staan. Vol met lege omhulsels. Betrapt, grijnst hij breed. ‘Sorry. Ja, die doos was eigenlijk voor… oh wacht, er zit nog een Marsje tussen, neem maar, die lust ik niet.’