Een paar weken geleden zijn mijn ouders beroofd. Beroofd voor een paar rotcenten. Gewoon aan de voordeur, door een behulpzame, attente jongeman.

Het is maandagmiddag. Mijn vader, sinds kort met rollator, doet zijn boodschappen bij Albert Heijn. Na het afrekenen pint hij een klein bedrag bij de in de winkel aanwezige geldautomaat. Normaal gesproken heeft hij geen contant geld op zak, maar deze week is anders. De kapper komt langs en er is een kleinkind jarig. Dat vraagt om cash.

Omdat mijn vader aan een oog blind is, ziet hij niet altijd goed wat er om hem heen gebeurt. Het is druk bij Albert Heijn en bovendien staat de geldautomaat direct achter de kassa’s waardoor je weinig privacy hebt gedurende het pinnen.

Nadat mijn vader thuis is gekomen – hij heeft zijn jas nog aan – wordt er aan de deur gebeld. Mijn ouders doen open en staan oog in oog met een onbekende, keurige man van een jaar of dertig.
‘Meneer,’ richt hij zich vriendelijk tot mijn vader, ‘bent u misschien uw portemonnee verloren? Er ligt er een op de hoek van de straat.’ Mijn vader voelt in zijn jaszak en constateert dat zijn portemonnee daar niet inzit.

‘Ach nee, ik heb hem niet meer,’ reageert mijn vader dan ook geschrokken.
‘Ik loop wel even met u mee,’ stelt de jongeman gerust.

Ondanks zijn beleefde voorkomen, vertrouwt mijn moeder de man niet helemaal. Zij blijft dan ook in de deuropening wachten totdat mijn vader weer terug is, de man nog steeds in zijn kielzog.
‘Er lag niks meer,’ zegt mijn vader en loopt dan door naar binnen omdat hij zich ineens realiseert dat hij zijn portemonnee al bij thuiskomst uit zijn jaszak heeft gehaald. Mijn moeder blokkeert nog steeds demonstratief de voordeur als mijn vader opgelucht terugkomt en zijn portemonnee toont: ‘Ik heb hem hier hoor!’

Wat er dan gebeurt, zal niemand verbazen. De man zegt mijn ouders beleefd gedag, grist daarbij de portemonnee uit mijn vaders hand en rent vervolgens hard weg. Mijn vader ‘rent’ er achteraan, maar tegen de tijd dat hij bij het tuinhekje is, is de dader uiteraard allang gevlogen. Ondertussen belt mijn moeder zeer resoluut 112 en voordat de politie er is – en die zijn er binnen een paar minuten – heeft zij de bankpas al laten blokkeren.

Ik ben trots op mijn moeder dat ze zo kordaat heeft gereageerd. En opgelucht, het had tenslotte ook heel anders kunnen lopen. Nog geen uur later wordt de portemonnee al gevonden, in de buurt van een koffieshop aan de andere kant van de stad. Het cash geld ontbreekt. ‘Die had natuurlijk snel een shotje nodig,’ constateert een van de nog aanwezige agenten. Ja, dat denken wij ook. Alleen jammer dat hij daar op deze manier aan moest komen.