Ik heb geleerd om nooit in de windrichting achter mijn hond te gaan staan als hij zijn behoefte doet. Ik heb ook geleerd dat een reu de Godganse dag smakeloos aan zijn geslachtsdeel ligt te lebberen en dat je met je neus niet vlak bij zijn bek moet zijn als hij zijn gaap uitblaast.

Naast de nadelen van het hebben van een hond, heb ik inmiddels ook een aantal voordelen ontdekt. Zo is Jip – onze hond – altijd blij als ik thuiskom. Blijven de kinderen ongeïnteresseerd op hun mobiele apparaten staren, Jip rent telkens weer hartstochtelijk op mij af. Hij heeft me gemist! Denk ik dan.

Ook heb ik de afgelopen vier jaar meer kilometers gelopen, dan in mijn leven voor de hond. Door de regen, in de sneeuw, bekogeld door hagel, omvergeblazen door windkracht 10, romantisch op een zwoele zomeravond, puffend bij 32°C, zalig in het voor- en najaarszonnetje, energieopwekkend als pauze gedurende een lange dag achter de laptop of mopperend op de jongens (dan-laat-ik-hem-wel-weer-uit).

Nu de avonden weer vroeg donker zijn en de parkverlichting nog wel eens wat te wensen overlaat, is het prettig om te zien dat de hondenbezitters hun hondjes veilig en volgens de laatste mode de straat opsturen. Zo zag ik felrode lampjes, knipperende witte lichtjes en een gifgroen fluorescerend halsbandje door het park rennen – voor de duidelijkheid; de hond zie je niet. Dat groene bandje wil ik ook wel voor Jip, het is mijlenver zichtbaar. Ik verneem dat het verkrijgbaar is bij de Aldi. Ja, ook dat hoort erbij; kortvluchtige sociale interacties met de andere hondenbazen om hondgerelateerde zaken uit te wisselen. Het is net zoiets als vroeger met de jongens in de speeltuin; ‘Die kaplaarsjes zijn van de Hema en wat kan jouw zoontje al goed klimmen!’

Een van Jip zijn beste vrienden (ik betwijfel of dat wederzijds is), is buurhond Bram. Als mijn hond Bram ziet, vliegt hij op hem af om hem aan alle kanten eens uitgelaten en vrij onbeleefd te besnuffelen. Bram laat alles gelaten toe. Hij is rustig en vriendelijk, net als zijn baasjes. Afgelopen weekend passeren we elkaar in het park. Tenminste, ik zie twee lampjes, een rood en een groen, laag bij de grond, wiebelend voortbewegen. Dichterbij zie ik om welke hond het gaat; Bram.

  ‘Ach, die is er vroeg bij. Lief; een kersthondje!’ zeg ik vrij voorspelbaar in het voorbijgaan.
  ‘Ha, ja! Dan heb je weer iets om over te schrijven in je blog!’ denk ik door de wind heen te horen.

  ‘Verstond ik dat goed?’ vraag ik mijn man als we op afstand zijn.
  ‘Ja, het leek er wel op,’ reageert hij bevestigend.

Een hond. Bij deze nog een voordeel ontdekt.