Beesten zijn het, mijn kinderen. Piranha’s van de ergste soort. Niet te stillen hongerige wolven.

Iedere week krijg ik bij de supermarkt dezelfde jolige opmerking te horen als men mijn boodschappenwagen ziet: ‘Feestje?’
  ‘Nee, de weekboodschappen.’
  ‘Voor één week?’
  ‘Ja.’
  ‘Groot gezin?’
  ‘Nee, ik ben alleen.’ Verschrikt word ik bekeken – héél dik is ze nou ook weer niet – en dan glijden de ogen nogmaals naar de wagen. Even in verlegenheid gebracht.
  ‘Groot gezin,’ verlos ik de vragensteller uit zijn ongemakkelijkheid.
  ‘O, aha!’ een zucht van verlichting.

Ik snap het wel. Een kar met drie, soms vier, opeengestapelde kratten. Een grote tas vooraan, een grote tas achterop. Naast de kratten alles wat niet meer in de kratten past en op het uitklapbare rekje de frisdrank, het wc-papier en de keukenrollen. Het roept vragen op.

Eenmaal thuis komt de ene na de andere zoon belangstellend kijken wat de buit van deze week is. En terwijl de verse krentenbollen, eierkoeken en bananen hun weg vinden naar een hongerige maag wordt ook het commentaar op de geplande avondmaaltijden alvast gegeven. Variërend van ‘lekker!’ tot ‘kun je dat maken als ik er niet ben?’ worden de menu’s gekeurd.

In de herfstvakantie ging het net even anders. Nadat ik de laatste etenswaren in de kast heb gelegd, wordt mij subtiel een flyer van Kentucky Fried Chicken (KFC) toegeschoven door het oktoberkind: ‘Kijk eens, vanaf 27 oktober eindelijk in Zoetermeer!’
  ’27 oktober? Dat duurt nog even.’
  ‘Ja, maar ik dacht zo, het is vakantie, misschien kunnen we nog iets leuks doen deze week? Alvast voor mijn verjaardag. Middagje Den Haag, of zo?’
  ‘Middagje KFC, bedoel je?’
  ‘Oh, yes! Wanneer gaan we naar KFC? Dat zouden we toch nog doen voor mijn verjaardag?’ roept het net binnengekomen augustuskind, ‘dat had je beloofd!’

Dat laatste klopt. En onder het motto ‘twee verjaardagen in één klap’ reizen we af naar KFC Den Haag en bestellen daar voor een Godgeklaagd kapitaal aan buckets vol hot en spicy ondefinieerbare stukken kip én mais. Het meisje achter de kassa waarschuwt dat de Variety Bucket voor twee personen is, maar mijn jongens kunnen zo’n bak met gemak alleen aan. Binnen een kwartier is alles op! Tevreden worden alle restanten bij elkaar geveegd en gefotografeerd om mee te pronken en respect te verdienen bij de vrienden. Onderschrift: Tot op het bot. En tegen mij: ‘Toetje?’

Foto: Privébezit