‘Hoi Rik, Joris komt vandaag niet naar de training want hij is ziek. Liefs, xxJ.’ Versturen.

En dan zie je het: LIEFS! KUSJES! Te vaak toegepast en hierdoor automatisch in je systeem als grootgebruiker van WhatsApp. Met geen mogelijkheid is dit bericht nog terug te halen. Met het schaamrood op je kaken, bedenk je hoe je je hier uit gaat kletsen. Als dat überhaupt een mogelijkheid is. Liefs en kruisjes met je naam in een niet noemenswaardige afkorting. Stom. Dom. En vooral niet bedoeld voor de trainer & coach van je kind.

De trainer, die aardige man die met zorg en aandacht ijs op je zoons onderuitgehaalde enkel legt. Die man die vrijwillig drie keer in de week heel vroeg op zijn werk begint zodat hij in de middag een groepje dwarsliggende jongetjes anderhalf uur lang de sportieve aspecten van voetbal bij kan brengen. De man die wekelijks de verzamel- en speeltijd doorgeeft en zelfs op zaterdagochtend kwart over zeven al vriendelijk iedereen goedemorgen wenst en vrolijke grappen maakt (waar de niet uitgeruste ouders dan ongeïnteresseerd en schamper om lachen, niet omdat ze de mop niet snappen, maar omdat ze nog op één oor in bed hadden willen liggen). De man die zelfs na een zoveelste verloren wedstrijd de moed erin blijft houden: ‘Gaat goed jongens. Nog maar 20 punten verschil!’

Binnen een minuut – als je met een inmiddels klamme rug nog naarstig naar een oplossing voor een niet meer op te lossen probleem zoekt – zie je twee grijze vinkjes in twee blauwe vinkjes veranderen, de status van offline gaat naar online en wordt gevolgd door een ‘aan het typen…’

Pling! ‘Beterschap! Enne… bedankt! 😉 PS Weet je man hiervan? 🙂’

Ja hoor, die weet er intussen van. En hij vond het nog grappig ook. Tot slot de conclusie, deze trainer verdient veel liefs en in ieder geval twee dikke kussen! Niet alleen van jou, maar namens alle ouders van het voltallige elftal.

Foto: spsoccer.net