‘Ah, wat een schattig hondje!’ een meisje met veel sproetjes en weinig tanden rent op mijn hond af. ‘Mag ik hem aaien? Hoe heet hij?’
  ‘Jip en natuurlijk mag je hem aaien,’ antwoord ik haar, ‘maar pas wel op want hij springt graag omhoog.’
  ‘Geeft niks, doet de hond van mijn oma ook en die is zo groot.’ Ze houdt haar hand tot net onder haar kin. Na een half minuutje kroelen vinden zowel het meisje als mijn hond het wel weer genoeg. ‘Bedankt!’ roept ze, springt op en snelt haar vriendinnen achterna.

Niet veel later, als ik op de dijk loop, komt er een meisje van een jaar of acht me tegemoet. Ze heeft een hoge paardenstaart die vrolijk heen en weer zwiept bij iedere stap die ze zet. Ik hoor haar praten maar zie verder niemand. Als ze dichterbij is, houdt ze verlegen lachend haar handen op haar rug. ‘Hallo,’ zegt ze met een alleraardigst stemmetje. Wat een schatje, denk ik, en zeg hoi terug. Als ik achterom kijk, zie ik haar snel van de dijk afrennen. Zo’n 50 meter verderop begrijp ik wat ze achter haar rug verborg en tegen wie ze aan het praten was. Twee kleinere versies van de achtjarige verschansen zich achter de draaimolen in de speeltuin. Eén van hen houdt een walkietalkie stevig in haar handen geklemd. ‘Over, over!’ roept ze luid tegen het apparaat.

Als ik afsla richting het kastanjelaantje, fietst er al wiebelend een stevig meisje voorbij. Op haar rug een grote roze rugzak en aan haar stuur twee plastic tassen waar de knutselwerkjes aan alle kanten uitsteken. Ze kijkt van Jip naar mij en stuurt mij dan de breedste glimlach die ik ooit zag.

Dan duikt plots de achtjarige vanachter een kastanjeboom tevoorschijn. Als ze mij ziet, probeert ze nog weg te duiken maar te laat. ‘Spannend, hè?’ vraag ik haar lachend.
  ‘Ja, heel erg!’ en ze begint te giechelen, ‘voor mijn verjaardag gekregen!’ voegt ze er nog aan toe.
  ‘Super! Veel plezier ermee!’ en terwijl ik doorloop, denk ik: was de hele wereld maar gevuld met zulke lieve, stoere meisjes. Wat rooskleurig zou dat zijn.
 
 
 

Foto: hoahongbattu.net