Terwijl een groep kinderen gierend van de lach bommetjes maakt in het Toscaanse zwembad, ontploft er in Syrië een zoveelste lading dynamiet.

Wanneer ik het eeuwenoude kapelletje naast ons vakantiehuis fotografeer, wordt in Rouen de keel doorgesneden van een bejaarde priester. Als we de slappe lach krijgen tijdens een spelletje kaart, worden in Nigeria weer kleine schoolmeisjes ontvoerd. In de tijd dat mijn pubers de hamburgers omkeren op de barbecue, lopen in München andere adolescenten nietsvermoedend een McDonalds binnen. Tijdens onze tweede fles wijn, rijdt er een truc in volle vaart over het feestvierend publiek in Nice. En als wij onze blaren van een bergwandeling verzorgen met pleisters, wordt er een raket afgevuurd op een ziekenhuis in Gaza.

Echt, we hebben een geweldige vakantie. Zon, zwembad, visvijver, tafeltennis, boeken, spelletjes, heerlijk eten, niet noemenswaardige puberale geschilletjes en vooral hele luie dagen waarin niets moet en veel mag.

Maar verstookt blijven van alle vreselijke gebeurtenissen is niet mogelijk. En dat willen we ook niet. En het fijne van tieners; we kunnen er volwassen over praten. We delen angsten en vragen ons af: Houdt het ooit op? Waar ben ik nog veilig? Kan het ons ook overkomen?

Ja, het beïnvloedt onze vakantie. En het gekke is, dat doet het in positieve zin. We raken ons er eens te meer van bewust hoe gelukkig we ons mogen prijzen met waar we geboren zijn, met wie we opgroeien en leven, met alle voor ons vanzelfsprekende voorzieningen, met onze rijkdom in alle opzichten. Het zijn goede gesprekken. Alleen zo verdomd jammer dat er zoveel ellende aan vooraf moest gaan.

Vanuit de hangmat klinkt: ‘Make love not war!’ gevolgd door een opgestoken duim vanachter een Pokémonspel.

Precies, denk ik. Dat is wat ook ik bedoel.