Vanmorgen zat ik om 11 uur aan de bubbels. Om het leven te vieren.

‘Ik heb nog wijn. Zal ik hem koud leggen zodat we er een feestje van kunnen maken?’ vraagt de 77-jarige mevrouw als ik haar bel om te vertellen dat haar boekjes klaar zijn. Heel even twijfel ik, de afspraak staat voor maandagochtend, het begin van de dag en werkweek en zeg dan: ‘Dat lijkt me een prima plan!’
‘Ja toch, wat kan ons het schelen?’ lacht ze samenzweerderig.
Niets, besluiten we.

Deze lieve mevrouw, wiens jeugd alles behalve over rozen is gegaan, is voor mij het toonbeeld van vergeving. Ze voelt naar niets of niemand wrok, zelfs niet naar degenen die toch echt verantwoordelijk waren voor het levensgeluk van het kleine meisje dat ze toen nog maar was.

We proosten op alles wat goed is gegaan en al het moois dat nog komen gaat. Op het feit dat je met relativeren, berusting en een flinke dosis humor zelfs de donkerste dagen nog kunt laten schijnen. En we toasten lachend op het einde van een fijne en intensieve samenwerking.

We rekken het afscheid nog een beetje en geven elkaar tot slot een dikke knuffel. Dan laat ik haar alleen met haar vastgelegde jeugdverhalen.
Een pareltje, ik kan me voorstellen dat ik haar nog eens bezoek. Voor de gezelligheid maar ook zeker omdat ik nog zoveel van haar kan leren.