In gedachten geef ik ze bloemennamen: Dahlia, Lelie, Roos, Duizendschoon, Madelief en Viooltje. De mooie, elegante en bovenal lieve dames van de club. We zijn niet zomaar een club. Nee, we zijn de Terug naar Vroeger Club. We zijn met een klein knus groepje, dat maakt het extra fijn. Op die manier komt iedereen aan het woord. Ik ben de juffrouw, zuster, mevrouw, baas, chef, die ene, van de Club. Het maakt niet uit, ik luister naar iedere naam die ze me geven. Samen met een trouw team creëren we Vroeger. Voor een uurtje want dan is het weer welletjes.

De mannen zijn in de minderheid. En ik kan ze onmogelijk met bloemen associëren. Ze weten weinig van bloemen of hebben er niks mee. Onder hun gebogen ruggen en sloffende schoenen schuilt een wereld van ouwe-jongens-krentenbrood. Ze weten nog van Vroeger. Dus hoor ik in hun verhalen Arendsoog, Damesvoor en Mozart.

Een keer in de week komen we samen. Als iedereen tenminste uit bed is, gegeten heeft, zin heeft, geen afspraak bij de fysio, kapper of pedicure heeft. En als er geen botbreuken zijn gevallen, een virus is uitgebroken of onverwachte visite is langsgekomen.

Vandaag doen we het spreekwoordenspel. Ik maak een begin en wie het weet, vult het aan.
‘De kat op het spek?’
‘Binden!’
‘Slapen als een r?’
‘Roos!’
‘Het zonnetje in?’
‘Huis!’
Naast het aanvullen, bespreken we ook de betekenis en associëren we door naar herinneringen die de woorden oproepen, zoals winterse maaltijden (zuurkool met spek) en sprookjes (Doornroosje). De betekenis kan soms voor verwarring zorgen. Zo is de kat niet letterlijk op het spek vastgebonden en de zon niet letterlijk in het huis neergedaald.

‘Nog eentje,’ zeg ik na een tijdje: ‘Hoog van de toren?’
‘Springen!’ weet Viooltje.
‘Nee gek, niet springen, blazen!’ wordt ze terechtgewezen. ‘En dat is een opschepper.’
‘Dus niet springen?’ Viooltje kijkt mij met opgetrokken wenkbrauwen aan.
‘Nee, laten we dat maar niet doen, want,’
‘Dat wordt een uitermate pijnlijke en netelige kwestie.’ Vult Damesvoor me gedecideerd aan.
‘Precies, dat wordt een uitermate pijnlijke en netelige kwestie.’
Viooltje lacht: ‘Och ja, natuurlijk, dat was ik even vergeten.’
We lachen met haar mee en sluiten al zingend de ochtend af. ‘Ik geef je een roosje mijn Roosje, ik geef je een roos elke dag.’ Het blijde Vroeger-gevoel. Zolang het duurt.

Uit: ‘Wat ik zoal meemaak – Terug naar Vroeger’