Opgewonden speur ik de rustige straat af. De statige panden komen uit een andere tijd. Grote licht- en donkergrijze stenen wisselen elkaar af. Börseplatz 3. Hier moet het zijn. We bellen tweemaal aan maar er klinkt geen reactie vanachter de imposante entree.
Gaan we eerst ergens eten of wachten we nog even? Terwijl we nog aan het steggelen zijn, nadert ons met een vaartje een kleine oude dame. Een pluizige knot wiebelt door de snelheid van de versleten heupen heen en weer op haar verhitte gezicht.
‘Die Familie aus Holland?’ Haar zwarte ogen hebben een bekend blauwgrijs randje. Zou ze familie zijn? We schudden handen en volgen Frau Edith door de voordeur naar binnen.
Met een resolute klik worden we afgesloten van de buitenwereld. Ik sta in een lange, koele hal. Het plafond reikt tot ongekende hoogte en is versierd met rozetten. Ze bladeren. Aan het eind bevindt zich een deur naar een, op een aantal vuilniszakken na, kale binnenplaats. De enorme wenteltrap met marmeren treden ligt er uitnodigend bij. De kern van de wentelingen herbergt een open liftschacht met ijzeren hekwerk. Zou oma ook een lift in huis hebben gehad? Vast niet.
‘Kom je?’ roepen mijn gezinsleden ongeduldig van boven.
Ik knik tegen niemand en wandel tree voor tree de trap op. Mijn vingers glijden over de houten reling.
Het appartement is donker. Dikke fluwelen gordijnen belemmeren het zicht. Kamfer en stof prikkelen mijn neus. Als mijn ogen gewend zijn aan de schemer waan ik mij in een overdadig ingericht museum.
‘Schön urig eingerichtet,’ brengen wij uit.
‘Alles geerbt’, benadrukt Frau Edith.
Het is prachtig. De kleden op de grond, aan de muur. De sierlijk bewerkte vazen. Het hardhouten bureau. De fauteuils, de salontafel. De gevulde boekenkasten, de schilderijen en het porselein. Ergens tussen dit alles bevinden zich de klassieke bedden. Ze vallen nauwelijks op.
Als de kinderen de wificode ontcijferd hebben, schuif ik het raam op een kier en zak weg in de fluwelen kussens op de bordeauxrode sofa. Moe van de reis sluit ik mijn ogen. In het parkje aan de overkant hoor ik de Weens melodieuze stemmen van spelende kinderen. Alles wie ich die Vergangenheit Wiens vorstellen möchte.
Reisverhaal – aankomst.
Dactylus, academie voor schrijfdocenten, 2017.
Foto:
1910s Original Antique Austrian RARE Real Photo Postcard RPPC from Vienna.
Carnival Children Studio Portrait in Costumes.
