Op dinsdagochtend 22 januari sneeuwde het hard. Binnen een paar uur lag er een strakke, witte deken op straat en op de dijk achter mijn huis. Toen ik in de middag een spoor door de knisperende sneeuw maakte, zag ik weer eens spelende kinderen. Lachend en gillend vlogen ze op sleetjes van de dijk en bekogelden elkaar met sneeuwballen. Een enkele ouder keek tevreden toe of deed enthousiast mee. Ik glimlachte en dacht aan de tijd, niet eens zo heel lang geleden, dat mijn jongens gewapend in dikke winterkleding en stevige laarzen uren van die besneeuwde dijk afgleden. Ze gleden net zolang totdat de sneeuw veranderd was in een blubberige massa van natte aarde, losgescheurd gras en ontdooide hondendrollen. Dan pas kwamen ze weer richting huis.

De winters uit mijn jeugd bestonden uit elkaar voorttrekken op de houten slee op het grote plein voor de deur (dat bij weerzien een klein plein bleek). We bouwden iglo’s, rolden sneeuwpoppen en hielden sneeuwballengevechten. Tot mijn liezen zakte ik door het ijs onderweg naar school op een braakliggend terrein, het was dunner dan ik hoopte. En op mijn dertiende spietste ik de achterkant van mijn kunstschaats in mijn bil tijdens een potje ijshockey met oudere (leuke) jongens. Dat was gênant. Ook dat mijn beste vriendin de slappe lach kreeg, terwijl ik staand vijf kilometer moest fietsen omdat zitten op het zadel te pijnlijk was.

Het hoogtepunt was natuurlijk de winter van ‘79, de winter van sneeuwstormen en ijzel, die in mijn herinnering gereduceerd is tot één dag: de dag dat we konden schaatsen op straat, mijn vader niet naar zijn werk kon omdat de bus niet reed en ik niet naar school hoefde omdat we ijsvrij kregen.

Wat zijn jouw herinneringen aan de winters uit je jeugd? Ik ben benieuwd!