Er was een tijd dat mijn vader sneller liep dan zijn kleinkinderen. Als hij na uren wandelen er nog flink de pas in hield, verzuchtten zij dat ze echt moe waren.
‘Dat kan toch niet?’ daagde mijn vader dan uit. ‘Jullie hebben nog jonge benen, die kunnen alles.’
Waarop de korte beentjes gedreven door wilskracht een tandje bijzetten.

In de afgelopen 25 jaar kantelde het beeld langzaam 180 graden. Ergens in het midden van die omwenteling bewogen allen even vlug. Daarna begon het getouwtrek aan de tijd. Mijn vader trok hard terug naar de tijd waarin hij nog stevig op zijn benen stond. De kinderen trokken harder naar de tijd waarin zij groot zouden zijn, volwassen en zelfstandig konden leven.

Het touwtrekken aan de tijd. Het is een ongelijke strijd en de uitkomst is lang geleden vastgelegd. De kinderen trekken nog steeds hard aan hun toekomst, krijgen partners, vaste banen en hypotheken. Mijn vader laat het touw langzaam vieren. Staat wiebelig op zijn benen en valt bijna om. Ik sta erbij en kijk als een scheidsrechter die zich afvraagt waarom ze de wedstrijd niet een tijdje geleden al heeft stilgelegd. De bemoeienis van de tijd staat een eerlijke wedstrijd in de weg. De tijd dringt zich steeds weer het speelveld op, als een hinderlijke stoorzender, dwingend en sturend. En terwijl ik daar met het fluitje al bijna aan mijn lippen toekijk hoe de tijd zijn werk doet, besluit ik te denken zoals mijn vader – milder dan ooit – het tegenwoordig verwoordt: ‘Je kunt je er wel tegen blijven verzetten, maar daar heb je alleen jezelf maar mee.’

Hoe hard trek jij aan de tijd? Ik ben benieuwd van je te horen!