‘Ik heb niets met bomen,’ zegt een deelneemster.
‘Ik weinig, weinig in figuurlijke zin,’ geef ik toe.

Bomen worden regelmatig als metafoor gebruikt voor levensverhalen. Stevig – of niet – geworteld zijn en verbinding met die wortels voor groei, bloei en verval gedurende de seizoenen van ons leven. Het meebewegen van de takken tijdens een stormachtige periode, het ritselen van de bladeren als het voortkabbelen van de tijd.

De kale knotwilg in de winter

De afgelopen maanden wandelde ik veel door bos, langs weilanden en water. Ik zag prachtige volle knotwilgen en dacht aan de tekening die ik ooit maakte in de vijfde klas van de lagere school. Ik was tien en trots op mijn creatieve uiting van een knotwilg in de winter: Een dikke, woeste stam, een kale, grote en ronde knot waaruit wat onduidelijke sprieten staken. De doorgaans lieve meester vroeg of ik op mijn leeftijd nog steeds geen fatsoenlijke boom kon tekenen. Geschrokken verklaarde ik de knot en de sprieten.
‘Hm …,’ zei hij weinig overtuigd. Waarmee hij de waarde van mijn tekening degradeerde naar een onvoltooid kleuterwerkje.

De linde met het hartvormige blad

Ik rook de zoete geur van lindes in het voorjaar, zag het groene hartvormige blad en dacht aan de linde die ik samen met mijn vriendin jaren terug op de erfafscheiding van onze huizen had geplant. Allebei gezegend met jonge kinderen, besloten wij de groei van de linde samen met de groei van de jongens één keer per jaar vast te leggen op beeld. Het liep anders. Eerst moest zij noodgedwongen verhuizen en een paar jaar later groeiden wij met ons groter wordende gezin uit de woning. Terwijl de linde dus prachtige vormen begon aan te nemen, kreeg hij niet meer de aandacht die hij verdiende. Ons rest twee foto’s met vier kleine buurjongetjes zittend voor een pril boompje. Een foto die voor mij aantoont dat het leven niet maakbaar is.

Het Kastanjelaantje

Al schrijvende poppen er steeds meer boomherinneringen op, ik sluit af met de kastanje. Omdat hij op dit moment weer zijn prachtige vruchten draagt en afwerpt. Op twee minuten lopen van mijn huis ligt ‘Het Kastanjelaantje’. Geen officiële naam maar toch bij iedereen in de buurt bekend en bij alle kinderen die er de afgelopen 25 jaar hebben gespeeld een bron van herinneringen. Daags als de school na de zomervakantie weer begint, is dit nog steeds de verzamelplek om zoveel mogelijk kastanjes te scoren. De kastanjes in hun stekelige bolsters vinden op verschillende manieren hun weg naar de gretige kinderhanden; door te klimmen, te schudden en met ballen te gooien. Pas als een noemenswaardige buit binnen is, vertrekt iedereen naar huis. De handen plakkerig, de T-shirts voor altijd bruin van het sap onder de schil en voor thuis een mandje vol herfst.

‘Bomen, in de letterlijke zin van het woord. En dan de herinneringen die kleven aan een specifieke boom.’
‘Ik heb tóch iets met bomen,’ zegt de deelneemster, waarop zij haar pen pakt en schrijft.

En jij? Wat zijn jouw herinneringen aan bomen?

Ik wens je een prachtige herfstmaand. Geniet van de natuur, de zon, de regen en van elkaar; het levert zulke mooie verhalen op!