Arturo heeft een probleem. Of eigenlijk, zijn vrouw Ilaria heeft een probleem. Anders dan haar naam doet vermoeden, is Ilaria niet zo vrolijk. En als Ilaria niet zo vrolijk is, betekent dat – zoals in de meeste huwelijken geldt – dat Arturo daar deels debet aan is.

Ilaria en Arturo wonen in Assisi. Na vijftig jaar landarbeid in het dal van Spoleto zijn ze klaar met werken. En nu wil Ilaria in de namiddag met haar vriendinnen keuvelen, zoals Italiaanse vrouwtjes dat doen, luid en druk op een bankje voor hun huis. Wie wel eens in Assisi is geweest, weet dat deze stad gebouwd is op de helling van een heuvel. Een heuvel en een bankje. Niet de meest ideale combinatie maar volgens Arturo: ‘Geen probleem.’

Arturo verzamelt her en der wat oud, stevig hout en na een week zagen en timmeren wordt het bankje met veel bombarie neergezet: een prachtig, recht bankje. Ilaria’s billen – maar nog veel erger; ook die van haar vriendinnen – zitten in korte tijd vol blauwe plekken. Het is duidelijk; het ontbreekt Arturo aan een timmermansoog en helaas ook aan enige empathie. De ‘Mamma Mia’s’ van Ilaria bereiken hem niet.

Een week lang wordt er volop geschreeuwd en geruzied. Maar dat lost niets op. Dan besluit Ilaria als ultieme wraak om niet meer voor Arturo te koken totdat hij met een oplossing is gekomen voor het probleem van de vallende dames. ‘Die draait wel bij,’ denkt Arturo. Maar Ilaria draait niet bij en na twee dagen begint er een nieuw serieus probleem te ontstaan. Ditmaal voor Arturo: zijn maag knort.

Arturo is – zoals al gebleken – niet van het grondig analyseren. Doen is zijn beste manier van denken, dit keer door honger gedreven. Zijn probleem vraagt om een snelle, afdoende oplossing: Ilaria moet weer voor hem gaan koken. Er zit maar één ding op en dat is doen wat hem gevraagd wordt. Hij neemt letterlijk afstand van het bankprobleem door aan de overkant van de steeg te gaan staan. En daar is het waar hij een idee krijgt om het probleem te lijf te gaan. Het begin is gemaakt. Vervolgens zaagt hij slagvaardig en doeltreffend aan één kant van de bank een stuk van de poten af. ‘Semplice!’

Ilaria is uitzinnig van vreugde: ‘Mia panchina!’
‘Fantastico!’ roepen haar vriendinnen vol bewondering.

Die avond bereidt Ilaria haar speciale ‘spaghetti aglio e olio’. Italiaanse liefde met een vleugje temperament. ‘Omdat je me eindelijk begrijpt,’ zegt Ilaria vrolijk als ze Arturo’s bord vol schept. Tevreden vult Arturo zijn mond met pasta. Omdat jij, mij eindelijk begrijpt, denkt Arturo.

En dat is uiteindelijk waar het allemaal om draait: begrijpen, begrepen worden en je begrepen voelen.

© Jacqueline van Zwieteren