Ja, dit stukje is (auto)biografisch en nee, ik heb geen toestemming om het te mogen plaatsen. Sterker nog: ik heb een blogverbod.

Van je afschrijven, werkt therapeutisch. Dat heb ik ooit geleerd en al regelmatig ervaren. Het werkt bevrijdend. Lastige zaken krijgen een nieuwe plek of worden opgeruimd; het is een heerlijk schoonmaakproces in een overvol hoofd. Ik kan het iedereen aanbevelen.

Het is een prachtige lentedag als ik – nogal panisch – geroepen word door mijn schoonmaakvriendin die op zolder aan het werk is. De laatste keer dat ze mij op deze manier riep, had ze een dode muis gevonden. Ik loop dan ook met enige tegenzin twee trappen op en waarschuw haar alvast dat als het weer zo’n halfvergaan beest is, we hem gaan laten liggen totdat mijn man thuis is.

  ‘Nee, het is geen dode muis!’
  ‘Een levende?’
  ‘Nee. Er stinkt hier iets héél erg.’ Ze knijpt haar ogen half dicht en houdt de mouw van haar trui voor haar mond en neus. Met haar andere hand houdt ze de stofzuigerstang vast. Dan bereikt de geur van rottende aarde, bedorven fruit, poepluiers, dode dieren en zuur braaksel ook mijn neus. Ik kokhals.

  ‘Waar?’ vraag ik zonder het antwoord te willen weten.
  ‘Daar,’ zegt ze nasaal en wijst naar de stofzuiger.

Ik open het deksel van de stofzuiger en zie een doorweekte stofzuigerzak, met schimmel aan de buitenkant. Gadverdamme! We wisselen een veelzeggende blik en zonder verder een woord vuil te maken bevrijden we de zak uit de stofzuiger en maken we het apparaat – voor zover mogelijk – snel en vakkundig schoon. Er is veel vocht, veel viezigheid en nog steeds die allesvernietigende geur.

Zonder enige twijfel stuur ik vervolgens aan één van de kinderen een WhatsApp-bericht.
  ‘WAT heb jij in Godsnaam opgezogen met de stofzuiger?’
  ‘Oh, sorry, stinkt het?’ krijg ik direct terug, vergezeld van een blozende smiley.
  ‘Nogal.’
  ‘Ik denk dat je dat niet wilt weten.’
  ‘Ik denk dat ik dat wel wil weten.’ (of toch liever niet)
  ‘Weet je het zeker? – denkende smiley.’
  ‘Ja.’
  ‘Nou, ik was laatst niet zo lekker. Misselijk, na dat feest. Misschien iets teveel… Was een beetje op de vloer gekomen en dat stonk nogal… zat ook een beetje schimmel op.’
  ‘Dus?’
  ‘Schoongemaakt met die douchegel van Axe. Ging lekker schuimen – trotse smiley.’
  ‘En water?’
  ‘Een heel klein beetje maar. Echt, stelde niks voor. Het is wel goed schoon geworden! En daarna gelijk opgezogen – twee trotse smiley’s’
  ‘OPGEZOGEN… Waarom denk jij dat het een STOFzuiger heet? Om er WATER mee op te zuigen? Je had wel dood kunnen zijn. Wij hadden wel dood kunnen zijn.’
  ‘Sorry… – schuldig kijkende smiley.’

Tien minuten later.
  ‘Ik voel een blog opkomen.’
  ‘Nee! Dat voel je niet! – smiley met zweetdruppel – Mam, dat is niet pedagogisch…’
Klopt! Maar wel therapeutisch.