Als ik al zou kunnen praten dan zou ik haar zeker de waarheid vertellen. Mijn moeder vindt het leuk om mij en mijn iets stevigere zus naakt op de foto te zetten. Ik geef mij echter niet graag bloot. Het voelt kaal en beschamend. Wellicht helpt een pruillip mij.
‘Zo gaat het niet,’ klaagt de fotograaf geïrriteerd.
Zijn harde stem maakt mij haast aan het huilen.
‘Ik zei het je toch?’ zegt mijn vader ongeduldig, ‘Karel is geen kind om lang stil te zitten.’
‘Het is bijna klaar,’ sust mijn moeder opportunistisch. Bijna is een relatief begrip. Voor mij duurt het in ieder geval te lang. Ik heb het koud en mijn zus leunt steeds zwaarder tegen mij aan.
‘Ze plet me,’ wil ik uitroepen. Ik snik.
Op dat moment klikt de fotograaf. De flitser zorgt ervoor dat ik het nu echt op een brullen zet. Godzijdank lijkt mijn vader degene die mij begrijpt. Hij kleedt mij snel aan en wiegt mij warm in zijn armen. Zo is het leven weer goed.
‘Toch jammer dat hij niet lachte,’ gaat mijn moeder door.
‘Voor later? Voor de een of andere schrijfclub?’ mijn vader geeft mij een vette knipoog en ik schater.

~ Fictief verhaal ~

Fotoschrijven

De beurt is weer jou aan jou om te gaan schrijven. In je tekst kun je je fantasie de vrije hand geven, maar je mag natuurlijk ook schrijven over een persoonlijke herinnering. Als het maar een tekst is die betrekking heeft op bovenstaande foto. De keuze voor de vorm – proza, non-fictie of poëzie – is geheel aan jou. Kom je er niet uit? Probeer dan eens verschillende stijlen uit. Of wissel van perspectief. Wat zien we niet op de foto en wat is de rol van de fotograaf?

Wie leest je verhalen?

Dat bepaal jij! Schrijf je het liefst voor jezelf? Prima! Wil je dat anderen jouw Verhaal Achter de Foto kunnen lezen? Deel deze dan via Social Media met #fotoschrijven3.

Smaakt het naar meer?

Kijk dan eens bij de diverse schrijfactiviteiten van Het Verhaal Achter.

Schrijf je mee?

Gewoon doen!