Dertig jaar ben ik gebruikt. Het waren zware tijden. Soms werd ik tot de nok toe gevuld. Klagen deed ik nooit. Zelfs niet als men met kracht bovenop mij ging zitten en ik bijna stikte. Mijn leven was ondanks het gesleep en gegooi, vol en reislustig. En tegenover de hectiek kwam altijd weer het moment van rust: maanden slapen onderin de grote linnenkast waar ik bijkwam van alle belevenissen. Vrij van prikkels en toch in de wetenschap dat er altijd weer die dag zou komen dat ik wakker geschud zou worden en de cyclus van dienstbaar zijn opnieuw zou beginnen.

Verblind door het licht en geschrokken door de kracht waarmee de deuren werden geopend, voelde ik hoe ik in het voorjaar van 1967 werd beetgenomen, gehutseld en veroordeeld: ‘Zij heeft haar beste tijd gehad.’
Het vervolg is een droevig vervolg. Vijftig lange jaren stond ik te verbleken op een stoffige zolder. Niemand die mij zag, niemand die mij wilde. Tot 1 februari 2017, de dag waarop mijn leven weer glans kreeg. Ik werd gevonden en geplaatst in het herinneringsmuseum. Nu word ik weer gezien, herkend en sta ik garant voor verhalen. Ik doe weer mee en dat is wat telt.

~ Fictief verhaal ~

Fotoschrijven

De beurt is weer jou aan jou om te gaan schrijven. In je tekst kun je je fantasie de vrije hand geven, maar je mag natuurlijk ook schrijven over een persoonlijke herinnering. Als het maar een tekst is die betrekking heeft op bovenstaande foto. De keuze voor de vorm – proza, non-fictie of poëzie – is geheel aan jou. Kom je er niet uit? Probeer dan eens verschillende stijlen uit. Of wissel van perspectief. Wat zien we niet op de foto en wat is de rol van de fotograaf?

Wie leest je verhalen?

Dat bepaal jij! Schrijf je het liefst voor jezelf? Prima! Wil je dat anderen jouw Verhaal Achter de Foto kunnen lezen? Deel deze dan via Social Media met #fotoschrijven6.

Smaakt het naar meer?

Kijk dan eens bij de diverse schrijfactiviteiten van Het Verhaal Achter.

Schrijf je mee?

Gewoon doen!