Wiebelend op het krukje prikt ze haar vinger door het ronde gat aan de zijkant van de doos en trekt hem naar voren. De bruine Van Bommels van Boris. Driehonderdnegenenzeventig gulden. Zoveel geld hadden ze destijds helemaal niet maar hij had er niets van willen weten. ‘Het is nu of nooit.’ Had hij gezegd. Het werd nu. En het werd nooit. Op de terugweg van zijn aankoop werd hij door lijn 9 van zijn fiets gereden. Zo verfomfaaid als hij er bij had gelegen, zo onaangetast was de doos met inhoud gebleven. De schoenen had ze bij het rouwcentrum afgegeven. De doos kreeg een zinvoller besteding.

Voorzichtig slaat ze het deksel open. Een mengsel van oud karton en hout sijpelt haar reukorgaan binnen. De kleuren duizelen voor haar ogen. Rood, groen, geel, oranje. Sommigen hebben hoognodig een slijpbeurt nodig. De gratis Ikea exemplaren zijn oververtegenwoordigd. Letterstiften: E en F. S en T. Ze doen het nog. Een lang blauw potlood in de vorm van een hockeystick. Een verloren gewaande lijmkwast en de tandafdrukken van Floris in de zwarte Color Express van Bruynzeel. Zijn melktanden nog. De lege glitterpennetjes van Floortje opgestapeld in het hoekje. De inhoud zat inmiddels achter het nieuwe behang. De stempelstift met het lichtblauwe dolfijntje en de oranje pen van Pokémon. Gotta catch ‘em all. Als ze haar best doet, kan ze de hele tekst van de titelsong uit haar geheugen tevoorschijn toveren. De punt van een vier centimeter lange schroef, steekt gevaarlijk omhoog. Hoe is die hierin verzeild geraakt? De gele paperclip stopt ze in haar zak, handig voor in de keuken.

Faction – reisverhaal dichtbij.
Dactylus, academie voor schrijfdocenten, 2017.