Twaalf jaar lang werd ik vriendelijk begroet door passanten, als ik het kleine deel van mijn wijk met de auto binnenreed of verliet. Passanten die ik al ken, en zij mij, vanaf het moment dat ik kwam wonen in deze buurt. Niet echt kennen, zoals familie, vrienden en directe buren elkaar kennen. Maar kennen zoals buurtgenoten elkaar kennen. We groeten elkaar gewoon al jaren, want we kennen elkaar nou eenmaal van gezicht.
Dat is wat ik dacht. Dit is wat er gebeurde.
Sinds begin 2013 wordt er niet meer naar mij gezwaaid als ik met mijn auto door de wijk rijd. Mensen ontwijken mijn blik. En als ik denk dat ze me wel aankijken, reageren ze niet op mijn gezwaai. Of ze kijken verward om en gooien quasi beleefd een hand in de lucht. Geen vrolijke blikken meer, geen gewuif. Ze lijken meestal dwars door mij heen te kijken.
Ik heb het gehoord de afgelopen jaren. Het sloop er langzaam in. Vele namen vielen mij ten deel: Ik ben die moeder van dat ene jongetje. Die moeder van die twee jongens. Nee drie! Nee vier! Die vrouw van de hoek. Die vrouw die recht tegenover de school woont. Die vrouw van dat zwarte hondje. Die vrouw van die leuke tuin (‘achter dan, die voortuin ziet er niet uit’). Die moeder van die hele lange zoon. Die moeder van die jongen met die rode krullen. Die moeder van de Waterlelie, van de crèche, van de peuterspeelzaal en van de buitenschoolse opvang. Die moeder van die hockeyende kinderen. Die vrouw van ‘er is er tóch één gaan voetballen’. Dat arme mens met vijf mannen. Die vrouw naast het grasveld, aan dat pleintje. Die vrouw die eerst aan de overkant woonde. Die vrouw die naar de overkant verhuisde. Die vrouw die altijd zó’n buik had als ze in verwachting was (‘Zijn het er echt geen twee?’ ’Nee!’). Die vrouw die na de bevalling altijd zo snel weer he-le-maal op gewicht was. Nou ja, bijna dan. Die vrouw van die ene man, die man van al die jongens. Die moeder die zo lekker dicht bij de speeltuin woont (‘Ga daar maar even plassen!’). Die vrouw van die Opel, van die bruine-Opel-Astra, van die bruine-Opel-Astra-Station. Já, van die vieze-poepbruine-Opel-Astra-Station!
Aha… Daar zit de crux. Ik heb na twaalf jaar een nieuwe auto.
2 Reacties
Ohhhh…. Ben JIJ het! 😀 😀
@Marja Yep… ik ben het! 😉