Herinneringen aan… [deel 5]

‘Ik vraag me weleens af, heb ik genetisch bepaalde, zichtbaar lichamelijke overeenkomsten met mijn bloedverwanten? Of zijn er onzichtbare kenmerken, zoals medische of psychische die ik heb geërfd?

Mijn oma wordt geboren in 1896. Op januari 1921 trouwt ze met mijn opa. Gedurende de eerste jaren van hun huwelijk beproeft mijn opa zijn geluk met de verkoop van Hajeniussigaren terwijl mijn oma een chocolaterie runt. Vanaf 1924 werkt mijn opa een kleine veertig jaar lang als vertegenwoordiger in chocolade en suikerwerken van Beukers en Rijneke in de regio Den Haag. De stad waar ik ook het liefst iedere dag zou zijn. Mijn oma houdt ondertussen de winkel draaiende. Tot augustus 1929, er zijn dan inmiddels vier van de uiteindelijk vijf kinderen geboren en het wordt haar logischerwijs een beetje te veel. De zaak wordt met pijn in haar hart verkocht. Mijn oma is geen type om alleen maar thuis te zijn met de kinderen, ze is een slimme ontwikkelde zakenvrouw. Verkopen, daar haalt zij haar voldoening uit. Ik denk dat ze er altijd gefrustreerd om is gebleven, dat zij haar dromen niet kon verwezenlijken. Mijn oma had vele frustraties, die ik uiteraard niet allemaal ken, en die zich meestal uitte in hysterische woedaanvallen. ‘Dat heeft ze van haar dominante vader,’ werd er altijd gefluisterd, ‘dát was zo’n vree-se-lijke man!’

Als ik klein ben, vind ik mijn opa en oma al stokoud. Ze nemen op relatief jonge leeftijd hun intrek in een verzorgingstehuis voor bejaarden. Een huis waar een heuse non de imposante deur opent en het in mijn herinnering altijd naar doperwten ruikt. Het gebouw heeft vele lange, smalle gangetjes, met eigenaardige bochten en gesloten deuren waarvan niemand weet wat er achter verstopt zit. Ik vind het er doodeng. Helemaal aan het eind van zo’n gang, is de deur naar de kamer van mijn opa en oma. Mijn oma zit er altijd in een lila of paarse jersey jurk, zo een met zo’n heel smal riempje, te wachten tot mijn moeder haar haar komt watergolven. Mijn opa is mijn oma vaak aan het plagen. Hij heeft ook plaagogen. Het plagen resulteert steeds weer in een flinke schreeuwpartij. Voor ons, kleinkinderen, is mijn oma echt een lieve oma. Maar gezellig is het er nooit. Ik drink er lauwe jus d’orange (soms met schimmelvlokjes erin – wat niemand durft te zeggen), eet steevast een kokosmakroon – en een kersenbonbon – en wacht ongeduldig tot we weer kunnen vertrekken uit de veel te krappe en warme kamer waar te veel mensen zich druk maken over zaken waar ik dan nog niets van begrijp. Na het gedag kussen, krijg ik nog een zachte After Eight toegestopt. Voor onderweg.

Ik heb treffende gelijkenissen met de uiterlijke en soms ook innerlijke kenmerken van mijn voorouders. Ik denk nu, zoveel jaren na mijn oma’s dood, als een van de weinigen in de familie de  frustraties van mijn oma te begrijpen. Ik zou ook chagrijnig worden van fulltime moederen en ik ben tevens een minstens zo grote hypochonder als zij was. Zij kreeg paniekaanvallen en werd er om bespot. Achter haar rug om, dat wel, want iedereen keek wel uit. Tegenwoordig kun je werken, mag je gevoelens en angsten uiten en is er hulp. Mijn oma zou het in deze tijd zeker ver geschopt hebben. En misschien wel veel gelukkiger zijn geweest.

Op de foto mijn oma in 1920. Ze lacht lief, ze heeft een open, vriendelijke blik. Ik zie geen frustraties of verborgen gebreken. Mijn oma is gewoon 100 jaar te vroeg geboren.’  (Jacqueline – Het Verhaal Achter)

Wat voor persoon was jouw (groot)moeder?

– Had jouw (groot)moeder ambities en dromen die ze kon verwezenlijken?
– Of legde zij zich neer bij haar situatie?
– Hoe uitte zich dat?

En hoe zit dat eigenlijk met jou? Wat zijn jouw herinneringen?

– Begrijp jij iets van de keuzes die je (groot)moeder moest maken?
– Zou jij het hetzelfde hebben gedaan, gegeven de tijd?
– Of zou je het compleet anders doen?
– Heb je weleens geprobeerd een portret van je (groot)moeder te schrijven? Wellicht kom je iets over jezelf te weten…

Er valt nog zoveel te vertellen!

Heb je hulp nodig? Kijk dan eens bij Levensboek of Cursus Levensverhalen schrijven!

Foto: Privébezit.