Herinneringen aan… [deel 9]
‘”Hier voor jou, jij was er altijd zo mee in de weer.” Ik neem een tasje aan van mijn moeder. Het rammelt en ik schud iets harder. “Voorzichtig! Straks vallen ze eruit!” waarschuwt ze. Nieuwsgierig kijk ik in de tas en zie de knopendoos van mijn moeder. Hij stond vroeger in de kast onder de trap van mijn ouderlijk huis. Het muf ruikende houten sigarenkistje, een erfenis van opa, was rijkelijk gevuld met knopen in alle soorten en maten. Grote dikke, pietepeuterige kleine. Bruine, zwarte, blauwe. Van leer, van staal en van plastic. Zilver- en goudkleurig, glimmend met stoere bootankers. Rode, gele en groene. Poesjes en bloemetjes. Zo af en toe, ik denk als ik de doos voor mijn moeder tevoorschijn moest toveren, boog ik mij over al deze pracht. Voorzichtig woelde ik dan met een vinger door de massa en bracht de onderste laag naar boven. Welke schatten zou ik daar nog meer vinden? Ik begon te sorteren, kleur bij kleur. Maakte rijtjes van groot naar klein. Creëerde zonnetjes, sterren en mijn naam. De knopen, stille getuigen van mijn vele mijmeringen. Na een tijdje stopte ik alle knopen zorgvuldig terug in de doos. Sloot het deksel en zette de schatkist voorzichtig terug in de kast. Bestemd voor mijn moeders nooit eindigende naaiklusjes. Wij waren er mee in de weer. Altijd.’
(Jacqueline – Het Verhaal Achter)
Was jouw (groot)moeder ook altijd aan het handwerken?
– Waren er veel (noodzakelijke) naaiklussen?
– Hoeveel sokken heeft zij wel niet gestopt?
– Werd er gebreid, gehaakt en geborduurd?
– Zijn er nog voorwerpen in je (ouderlijk) huis die daar aan doen herinneren?
En hoe zit dat eigenlijk met jou? Wat zijn jouw herinneringen?
– Van wie heb jij leren breien en haken? Van je moeder, van je oma?
– Maakte je borduurwerkjes? Van een patroon of zelf ontworpen?
– Zet jij weleens een knoop aan of maak je een broek korter/langer?
– Of heb je helemaal niets met handwerken en naaiklussen?
– Hadden jullie net als ik een ‘knopendoos’ in huis?
Er valt nog zoveel te vertellen!
Heb je hulp nodig? Kijk dan eens bij Levensboek of Cursus Levensverhalen schrijven!
Foto: Privébezit
4 Reacties
Mijn moeder had vroeger een naaikamer, en als mijn zusje en ik naar bed gingen, verstopte zij zich in dat kamertje, daar stond een radio, en tijdens het in mekaar zetten van jurkjes luisterde ze naar radio Drenthe
Mijn moeder maakt alles zelf, broeken,jurken,strikjes en lovertjes erbij
Volgens de nieuwe mode…eerst in de winkel kijken, en dan na maken
Tijden het aanbreken van nieuwe seizoenen, liepen wij in nieuwe zelfgemaakte kleding..niet hetzelfde..maar tegenovergestelde kleuren
Prachtig…en wij vielen op het geluid van de radio en het gebrom van de naaimachine in slaap…een enkele keer maakte ze ons stiekum wakker om even wat te passen..of om af te lokken….de onderkant op maat maken…wij weer naar bed, zodat ze verder kon.De volgende ochtend hingen ze klaar op hangertjes…
Ik kan dat beslist niet , kan een knoop aanzetten, en een naadje stikken, maar dan houdt het op….
Dus dat van die knopen in kistjes is heel herkenbaar….allemaal in een doos, van alles door elkaar, en we mochten zelf uitzoeken wat voor knoopjes er aan kwamen….
@Antoinette Wat een mooie herinneringen in een liefdevol verhaaltje! Dank je wel voor het delen en vergeet niet om het zelf ook te bewaren! Waardevol! 🙂
Mijn moeder was geabonneerd op de Knip en de Knippie. Deze laatste was voor de kindermode.
Ik heb heel wat jurkjes, broeken, rokken en shirtjes in de Knippie aangewezen die ik wel wilde hebben. Dan gingen we samen stof kopen in een stoffenwinkel in Hoorn of op de markt bij de stoffenkraam. Ik vond het altijd interessant om mee te kijken hoe het kledingstuk van grondstof tot eindproduct werd omgetoverd. Op een gegeven moment wilde ik ook helemaal zelf een kledingstuk maken. Dus kreeg ik les van mijn moeder. Ik begon met het patronenblad waarop ik het juiste kledingstuk moest zien te vinden in die wir-war van rode en groene en misschien ook wel blauwe stippellijntjes, streepjeslijntjes, punt-streep-punt-lijntjes en nog meer varianten. Vervolgens zocht ik de juiste maat, hield mijn vinger bij dat lijntje en dan het doorzichtige patronenpapier eroverheen en tekenen maar. Broekspijpen, zakken, mouwen, voorpand, alles verscheen 1 voor 1 op papier. Daarna de patronen uitknippen en op de stof leggen. En opletten of de stof wel ‘recht van draad’ lag. Goh, dat komt ineens boven! Daarna begon het spannendste deel: knippen in de stof! Dat ging onder toezicht van mijn moeder uiteraard. Daarna spelden, rijgen, passen, weer rijgen en passen, en eindelijk stikken. Tot slot kwam ook de knopendoos op tafel om te kijken of er nog leuke knopen tussen zaten. En zo heb ik toch wel een aantal verschillende kledingstukken genaaid. Heel leerzaam. Toen ik ging trouwen kreeg ik een naaimachine van mijn vader en moeder. Ik ben er nog steeds heel blij mee dat ik die weet te gebruiken en een broek kan inkorten, een jurkje innemen of een rits inzetten. Ik heb nog wel een een groot boxpakje genaaid voor mijn pasgeboren petekind en wellicht nog een paar dingen voor mijn eigen meiden. Maar op een gegeven moment werden de stoffen duurder dan een kledingstuk kant en klaar uit de winkel. Ook kostte toch wel veel tijd in mijn drukke leventje… Dus…. ‘Mam, wil jij misschien even voor mij een nieuwe rits inzetten?’
@Monique Wow, geweldig verhaal! Die wirwar van lijntjes – ik zie ze gelijk weer voor me 😉 – en hoe het ‘recht van draad’ ineens weer in jouw herinneringen naar boven komt! Heeft je moeder dit mooie stukje al gelezen? Zal ze leuk vinden! Ook jij bedankt voor het delen! 🙂