Het is natuurlijk dom van mij om te polsen, naïef. Aan twee pubers vraag je niet: ‘Wat vinden jullie van mij als moeder?’
‘Dat ligt eraan,’ begint de een, ‘wat jij als antwoord geeft op mijn volgende vraag.’
‘En die is?’
‘Mogen hier vrijdagavond vrienden chillen?’
‘Ja, boven.’
‘Nee, beneden.’
‘Nee, dan niet.’
‘Dan vind ik jou een moeilijke moeder.’
‘Ik heb het gevoel dat je vaak last hebt van je hormonen,’ zegt de ander, ‘bijna permanent eigenlijk.’
Dit is een synoniem voor wisselvallig gedrag.
‘Ik vind het stom dat je altijd benoemt dat je ‘periode’ eraan komt,’ vult broer aan.
‘Dat doe ik zodat jullie uit mijn buurt blijven. Dat heet beschermen.’
Ga jezelf nooit verdedigen, het wordt alleen maar erger.
‘Soms doe je weken de was niet en dan weer alles op één dag. Dat is niet normaal.’
‘En je doet vaak héél raar, dan ga je ineens hard zingen of gek praten. Tegen de hond. Of erger, tegen ons.’
Ze hebben gelijk. Ik lach erom. Ook dat vinden ze natuurlijk vreemd: ‘Zie je, dát bedoelen we nou.’
‘We hebben wel een keer iets heel grappigs samen meegemaakt, toen ik vier was.’ Lacht de 16-jarige.
Ik ben al blij dat hij die éne gekke en tevens gênante herinnering heeft vastgehouden, alleen: ‘Dát kan ik niet in mijn blog gebruiken.’ Grinnik ik.
‘Liever niet,’ grijnst hij samenzweerderig, ‘kunnen er hier vrijdagavond…’
‘Nee.’
En daarmee eindigt het gesprek toch wat onbevredigend.

Mijn andere twee kansen zijn geen puber meer. En dus hoop ik op mooie woorden. Alleen ligt er één ziek in bed en is de ander in het buitenland. Ik zal moeten wachten met mijn ingewikkelde vraag. En gezien bovenstaande antwoorden, vind ik dat helemaal niet zo erg.

De moeder de vrouw. Het lijken er twee. In werkelijkheid zijn ze veelomvattender. Ik vervul vele rollen, kan er een boek over schrijven. Minstens één. En jij? Welke rollen vervul jij, als vrouw of als moeder, of dochter of zoon van een moeder? Ik ben benieuwd naar jouw verhalen!

De moeder de vrouw, Boekenweek 2019.