Als klein meisje (6) vroeg ik aan mijn vader (45) of hij mijn rode dagboek met mijn verhalen wilde vullen. Ik kon nog niet goed schrijven maar wel uitstekend praten. Volgens sommigen deed ik dat de hele dag door. Zo moest ik in de kleuterklas al eens op de gang staan omdat ik ongeoorloofd had gekwebbeld met mijn beste vriend terwijl de juffrouw aan het woord was. Vreselijk vond ik het. Beschaamd stond ik daar, leunend tegen de jassen aan de kapstokhaakjes, mijn zonde te overdenken.

Voor het slapen gaan, verkoos ik het verslaan van mijn kleine avonturen boven het luisteren naar een voorleesverhaal. Menige avond zat mijn vader op de rand van mijn bed en luisterde hij aandachtig naar wat ik die dag had meegemaakt. In zijn mooie handschrift – schuine schrijfletters – schreef hij bladzij na bladzij vol. Mijn dagen waren gevuld met belangrijke gebeurtenissen.

28 augustus; Poppenkast gespeeld en daarna moesten we naar de schoolradio luisteren.
30 augustus; Ik heb iets fijns gemaakt op school. Ik weet niet wat het is, want de juffrouw heeft het er niet bij gezegd.
18 september; ‘Mijn pop was jarig en morgen ga ik naar judo.’
14 oktober; ‘Vandaag heb ik drie tekeningen gemaakt voor de Klaverblaadjesclub en die tekeningen zijn we bij de oude mensen gaan brengen. Van één vrouw kregen we een dik stuk chocola.’
10 november; ‘Ik heb zaterdag een zuigfles voor mijn pop gekregen. Nou ja, ik heb zelf ook een gulden betaald.’
16 december; Mama en ik hebben wentelteefjes gemaakt. Dat was erg lekker.

Het is grappig om te lezen dat een aantal zaken die destijds een rol in mijn leven speelden dat nu nog steeds doen. Zo zijn de vele poppen vervangen voor een kwartet kinderen, ga ik nog steeds graag op bezoek bij ouderen (herinneringen ophalen), eet ik me rond aan chocola en bak ik nog met regelmaat wentelteefjes.

Nu, ruim 40 jaar later, hebben mijn vader en ik de rollen omgedraaid. Hij had de wens om zijn levensverhaal op papier vast te laten leggen en hij vroeg mij voor deze eer. Niet omdat hij niet meer kan schrijven, maar omdat het hem leuk leek als ik dit voor hem zou doen. Het resultaat is een boek vol oude en nieuwe verhalen: mooie, grappige en soms ingrijpende gebeurtenissen uit zijn leven die hem hebben gevormd tot de man en de (groot)vader die hij nu voor ons is.

Mijn wens is dat hij nog lang van zijn levensboek zal genieten, zoals ook ik nog steeds van mijn dagboek geniet.

Foto: Privébezit