Soms word je genadeloos ingehaald door de tijd. Je knippert drie keer met je ogen en er zijn weer maanden voorbij.

Een flink aantal weken geleden werd er eindelijk een einde gemaakt aan de kale steppe tegenover mijn huis. Het begon met tractoren. Lekker vroeg in de ochtend reden ze af en aan. Zand en aarde werden gestort, geploegd, platgewalst en nog een keertje omgeploegd. Daarna kwamen de hoveniers. Er werd gemeten en er werden paaltjes geslagen. De paaltjes werden een hekwerk met een heus deurtje erin.

Niet lang daarna verzamelde zich op een redelijk mooie lenteavond een groepje mensen bij de ingang van de omheining. Hoogste tijd om polshoogte te gaan nemen. Ik had overduidelijk een belangrijk nieuwsbericht gemist!

‘Hé buurvrouw!’ riep mijn oudste buurman al van een afstand, ‘kom je ook een stukje grond bebouwen?’ Wie? Ik? Had hij het echt tegen mij? Zie ik eruit alsof ik ook maar iets van zaaien en oogsten weet?

Terwijl buurman verder druk in de weer was met afzetlint om gelijke kaders te maken, richtte ik mij op de overige aanwezigen. Het betrof hier de opening van ‘de buurtmoestuin’. Aha! Een buurtmoestuin! Dat zou horen, zien en schrijven worden.

Echt maar een paar dagen later, wandelde ik over het moestuincomplexje om een foto te maken van de enkele stekjes die er al geplant waren. Ik trof een tweede buurman aan bij het rijkst beplante kader. Deze buurman is van het kaliber ruwe bolster blanke pit. ‘Vind jij het leuk om groenten te verbouwen?’ Vroeg ik dan ook verbaasd.

En dat vindt hij! De buurman verrast mij met verhalen over zijn jeugd. Als kind had hij een schooltuintje én een moestuintje op het erf van zijn ouders. Hij is altijd al gek op tuinieren geweest. ‘Gewoon zien hoe de plant groeit, mooi is dat.’ Hij verbouwt sperziebonen, wortels, snijbonen, bloemkool, rode kool, aardbeien, basilicum, selderijstengels, tomaten, zoete puntpaprika, prei, radijsjes, rucola, ijsbergsla en een pompoen voor de lol. Oh ja, en niet te vergeten de Afrikaantjes tegen de luizen. Als klap op de vuurpijl laat hij mij met een knipoog zien waar de metershoge zonnebloemen gaan komen: ‘Aan de rand van het hek, kunnen jullie er ook van meegenieten.‘ Wow! Ik beloof direct over hem te gaan schrijven.

Gedurende een flinke periode signaleer ik een gezellige bedrijvigheid bij de buurtmoestuin. Ik zie verrassend veel bekende buren in de weer met hark, schep en water. Weer of geen weer. Vandaag realiseer ik me dan ineens dat de foto die ik weken geleden schoot niet meer representatief is. De stekjes zijn inmiddels enorme planten geworden en ik heb nog steeds geen letter aan de moestuin gewijd.

Mijn besluit staat vast: vandaag schrijf ik mijn stukje en ga ik een nieuwe foto maken. Wellicht kom ik dan weer een aardige buurtgenoot tegen, die mij wil verblijden met een zoete puntpaprika of een trosje tomaten! Mijn eten oogst ik namelijk graag, maar dan zonder eerst zelf te moeten zaaien.