© 2011 Jacqueline van Zwieteren. All rights reserved.

Wat als je zelf mag kiezen?

Als ik een levensboek maak, sta ik altijd even stil bij iemands naam. De mensen die ik heb geïnterviewd verschilden in tevredenheid als het om hun voornaam ging.
De één vond haar naam afschuwelijk (‘hoe hebben ze mij ooit een naam kunnen geven die synoniem staat aan een gebruiksvoorwerp?’) en een ander was juist trots, omdat haar naam gelijk is aan die van een beroemdheid.Mijn kinderen geven mij stof tot schrijven. Maar ik gebruik liever niet hun eigen voornamen. Andere aanduidingen dan echte jongensnamen zijn niet helemaal mijn ding. Een ‘prinsje’ kan bij ons thuis namelijk binnen enkele seconden veranderen in een ‘draakje’… En nummeren staat ook weer zo afstandelijk.
Dus met een ooit ergens gelezen, pedagogisch verantwoord citaat in mijn achterhoofd (“Geef kinderen wat te kiezen zodat ze afwijkende keuzes durven te maken; ze zullen dát kiezen wat het best bij hun past”) vraag ik de jongens zelf een naam te kiezen; Wat als?
De reacties in willekeurige volgorde:
·       ‘Waarom? Mijn eigen naam is de enige leuke naam! Moet ik écht iets anders kiezen? Dan wordt het Lucius: Kén jij die naam niet mam? Dat is een hele goede voetballer! Waar hij speelt? Oh, bij FIFA!(=een computerspel). En als je die naam niet leuk vindt, dan maar Dagobert Duck!’
·       ‘Casper; dat vind ik echt een hele mooie naam. Ja, met een C. Niet omdat hij toevallig in mijn sportteam zit of zo (en heel aardig is). Nee, ik vind dat al mijn hele leven een leuke naam…. Zeker voor je blog?’
·       ‘Krijg je weer een kind?? Nee? Niet dat ik dat niet leuk zou vinden hoor…… Ratel, ratel. Nee echt, lijkt me leuk, nog een klein broertje. Een zusje zou misschien een beetje zielig zijn met vier oudere broers. Maar een broertje… Echt niet? Jammer. Ratel, ratel. Oh, een naam voor mezelf: doe dan maar Thomas. Ik ken geen Thomas, maar het klinkt goed.’
·       ‘Don Juan!! Hoezo, een beetje raar? Nee, je moet er geen Ján van maken. Iets anders? Tsja, dat weet ik eigenlijk ook niet zo snel. Van mij mag je mijn eigen naam wel gebruiken hoor. Vind ik niet erg. Leuk wel zelfs. Echt niet? Oké, dan bedenk ik nog wel iets. Alexander! Gadver, niet van Willem Alexander. Van Alexander de Grote. En anders toch maar gewoon mijn eigen naam.’
Na een voortkabbelende discussie bereik ik uiteindelijk een compromis met Don Juan; Hugo (Boss).
Dagobert Duck laat ik Lucius behouden. Dan blijkt dat de broers Lucius een idiote naam vinden en Lucius dát als een serieuze hint ziet om over te stappen naar David. Natuurlijk niet zomaar David. Nee. De David die Goliath versloeg!
‘Hoe ga je papa eigenlijk noemen?’ vragen ze in koor. ‘Rutger’, is de eerste naam die in mij opkomt. ‘Van Rutger Hauer; Floris van Rosemondt!!’ roept mijn man blij uit. Hierbij heft hij voortvarend een denkbeeldig zwaard in de lucht.
En zo heeft iedereen gekozen wat het best bij hem past…

Plaats een reactie

Uw e-mail wordt nooit gepubliceerd noch gedeeld. Verplichte velden zijn gemarkeerd met een *

U mag deze HTML-elementen en attributen gebruiken <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>

*
*