Vorige week kregen mijn ouders een uurtje privétijd. Op maandag 16 maart waren ze voor het laatst samen in de intimiteit van één kamer, in de vanzelfsprekendheid die voor hen gold na een tweeënzestigjarig huwelijk
‘Tot morgen,’ zei de een aan het eind van de middag.
‘Ja, tot morgen,’ zei de ander. En ze kusten elkaar. Wisten zij veel dat het ‘Tot over 11 weken’ had moeten zijn.

Mijn vader maakte een vrije val in zijn dementieproces gedurende de afwezigheid van mijn moeder. Tegen alle verwachtingen in, herkende hij haar tijdens het eerste bezoek direct en uitte hij zijn blijheid met lieve woordjes. Ruim een uur spraken zij keurig op anderhalve meter afstand over vroeger, over hun kinderen, over een broer die er niet meer is en over dat ze veel van elkaar houden. Mijn drieëntachtigjarige moeder ging figuurlijk huppelend terug naar huis. Hopend op een volgende versoepeling, met de continue angst voor een nieuwe coronagolf met een nieuwe sluiting tot gevolg. En daarmee weer een nieuwe fase van verwijdering, angst en gemis. Een ondraaglijke gedachte.

Het overviel hen. Het overviel mij, het overviel jou. Niemand had dit 2020-scenario voor ogen toen we op 1 januari proostten op het nieuwe jaar. Wat mij betreft is dat maar goed ook. Als ik had geweten dat er zoveel mensen ziek zouden worden of dood zouden gaan, dat zoveel dierbaren elkaar lange tijd niet zouden kunnen zien, dat zoveel bedrijven ten onder zouden kunnen gaan (inclusief die van ons) dan zou ik waarschijnlijk in blinde paniek zijn geraakt. Nu werd het – door het voldongen feit – een tijd van omschakelen, actie, anticiperen, vernieuwen, durf, samenhorigheid en vooral positief vooruitkijken en doorgaan. Natuurlijk, ik heb geluk. Onze bedrijven zijn niet ten onder gegaan, we hebben niemand verloren en ik heb geen momenten van eenzaamheid.

In de komende zomer zal ik gretig alle gratis corona-uren die we hebben doordat we niets anders kunnen doen, gebruiken om alle losse eindjes van mijn roman aan elkaar te schrijven. En hoop ik vurig op het moment dat ik mijn familie en vriendinnen weer in de armen mag sluiten, in een stevige omhelzing om nooit meer los te laten. Dat beetje levensgeluk hebben we allemaal wel verdiend.

Hoe ziet jouw coronaverhaal eruit? Heb je jezelf verrast? In positieve zin? Heb je talenten ontdekt? Heb je mensen gemist, werk of sport? Hoe ga je de komende zomer tegemoet? Vol goede hoop of ben je pessimistisch over te toekomst? Vergeet het vooral niet allemaal op te schrijven, in kattebelletjes of beeldende volzinnen, met of zonder typerende coronawoorden. Echt, het is waardevol voor nu om je ei kwijt te kunnen en waardevol voor later; als nu toen is geworden.

Ik wens je een zonnige (schrijf)zomer met veel levensvreugde en liefde voor de mensen om je heen; het levert zulke mooie verhalen op.